کودک دارای اتیسم نمی‌تواند و عادت ندارد مثل سایر کودکان بازی کند ، این ویژگی در این کودکان معمولاً دیده می‌شود.
تعداد کمی از کودکان دارای اتیسم "مانند سایر بچه ها" بازی می‌کنند، اما بسیاری از آنان به فعالیت‌هایی مشغول می‌شوند که هیچ شباهتی به بازی‌های معمولی ندارد.
این تفاوت در بازی کردن می تواند اوضاع را برای والدین کودکان دارای اتیسم دشوار کند زیرا آنها سعی می‌کنند برای کودکان خود زمانِ بازی و فعالیت‌هایی پیدا کنند. و متوجه می‌شوند که چگونه باید با این کودکان بازی کنند.

چقدر بازی افراد دارای اتیسم متفاوت است؟

کودکان دارای اتیسم متفاوت از بچه‌های دیگر بازی می کنند. این کودکان حتی در سنین بسیار کم نیز بیشتر از همسالان معمولی خود احتمالاً اشیا  را در یک ردیف قرار می‌دهند ، به تنهایی بازی می‌‌کنند و کارهای مشابه را مرتبا تکرار می‌کنند.

کودکان دارای اتیسم همچنین کمتر درگیر بازی‌هایی می‌شوند که نیاز به "وانمود کردن" ، همکاری یا ارتباطات اجتماعی دارند.

مطمئناً ، بسیاری از کودکان بدون اتیسم اشیا یا اسباب بازی‌ها را در یک صف یا ردیف قرار می‌دهند ، به تنهایی بازی می‌کنند. اما در حالی که کودکان دارای اتیسم ظاهراً از فعالیت‌ها و ترجیحات دیگران بی اطلاع هستند ، کودکان معمولی از همسالان خود تقلید می‌کنند تا مهارت‌های جدید بازی را یاد بگیرند ، با دیگران همکاری کنند و وقتی گیج می شوند سوال می کنند.

کودکان عادی که به تنهایی بازی می کنند معمولاً به یک دلیل این کار را انجام می دهند و در صورت آمادگی یا تشویق برای انجام این کار قادر به پیوستن به سایر کودکان هستند.

اگر  احساس می‌کنید کودک شما به کودکان دیگر بی توجه است یا به نظر می رسد از طریق مشاهده ، تعامل اجتماعی یا ارتباط کلامی قادر به یادگیری مهارت های بازی جدید نیست ، این می‌تواند نشانه اتیسم باشد. بهتر است برای ارزیابی دقیق به کلینیک توانبخشی یا متخصصان کاردرمانی و گفتار درمانی مراجعه کنید.

چند تفاوت که باید به آنها  توجه کنید:

• ترجیح برای بازی در تنهایی تقریباً در تمام اوقات (حتی در صورت تشویق به شرکت در انواع معمول بازی‌ها)
• ناتوانی یا عدم تمایل به درک قوانین اساسی بازی مشترک (نوبت دهی ، نقش آفرینی ، پیروی از قوانین یک ورزش یا بازی رومیزی)
• مشارکت در فعالیت‌هایی که به نظر بی هدف و تکراری می‌آیند (باز و بسته شدن درها ، صف کشیدن اشیا، ،شستشوی توالت و غیره)
• ناتوانی یا عدم تمایل به پاسخگویی به درخواست‌های دوستانه بزرگسالان یا همسالان
• فراموش کردن آشکار رفتارها یا کلمات کودکان دیگر (سرگردان شدن در میان گروه بدون اینکه متوجه شوند در حال بازی هستند و غیره)
• ناتوانی آشکار در درک اصول بازی نمادین (وانمود کردن اینکه اسباب بازی دارای ویژگی های انسانی است و غیره)

بازی کودکان دارای اتیسم چگونه به نظر می رسد

گرچه معمولاً کودکان نوپا گاه به گاه به بازی انفرادی می‌پردازند ، اما اکثر آنها به سرعت به بازی "موازی" روی می‌آورند که در آن بیش از یک کودک همزمان مشغول همان فعالیت هستند.

در سن 2 یا 3 سالگی ، اکثر کودکان برای رسیدن به یک هدف در کنار هم بازی می کنند ، یک فعالیت را به اشتراک می گذارند یا تعامل می کنند.
کودکان نوپای دارای اوتیسم غالباً در ابتدای انواع بازی‌های انفرادی «گیر می‌کنند» یا به فعالیت‌هایی می‌پردازند که هیچ معنی و هدف مشخصی ندارند.

در اینجا چند سناریو آورده شده است که ممکن است برای والدین دارای فرزند خردسال یا کودکان نوپا در طیف اتیسم آشنا به نظر برسند:

• کودک در حیاط ایستاده و بارها و بارها برگ ، شن یا خاک را به هوا می‌ریزد.
• کودک همان معما را بارها و بارها به همان روش کامل می کند.
• کودک بارها و بارها به همان ترتیب اسباب بازی ها را مرتب می کند و معنای مشخصی برای ترتیب انتخابی ندارد.

هرچه کودکان دارای اتیسم بزرگتر می‌شوند ، مهارت‌های آنها بهبود می یابد. کودکانی که توانایی یادگیری قوانین بازی را دارند اغلب این کار را انجام می دهند. اگرچه این اتفاق می افتد ، رفتارهای آنان هنوز کمی متفاوت از رفتارهای دیگر کودکان است. به عنوان مثال ، آنها ممکن است:

• چنان مقید به قانون باشید که قادر به کنار آمدن با تغییرات لازم در تعداد بازیکنان ، اندازه زمین بازی و غیره نیستند.
• به اشتراک گذاشتن بازی با کودکان دیگر غیرممکن است (بازی های ویدیویی می تواند به یک وسواس انفرادی تبدیل شود)
• به جنبه های پیرامونی یک بازی بسیار متمرکز شوید (جمع آوری آمار فوتبال بدون دنبال کردن یا انجام یک بازی فوتبال)

چرا بازی برای کودکان دارای اتیسم دشوار است؟

چرا کودکان دارای اوتیسم متفاوت بازی می‌کنند؟ بیشتر آنها با چالش‌های دلهره آور مواجه هستند که بین آنها و ارتباطات اجتماعی معمول قرار دارد. از جمله این چالش‌ها موارد زیر است.

عدم مهارت تقلید

کودکان در حال رشد نحوه بازی دیگران با اسباب بازی را یاد می‌گیرند و از آنها تقلید می کنند.  اما کودک دارای اتیسم حتی ممکن است متوجه نشود که دیگران در حال بازی با بلوک هستند و بعید به نظر می‌رسد که رفتار دیگران را مشاهده کند.

عدم مهارت‌های بازی نمادین

بازی نمادین فقط اصطلاح دیگری برای بازی  وانمود کردن است ، و در سن 3 سالگی ، اکثر کودکان ابزارهای کاملاً پیشرفته ای را برای انجام بازی‌های نمادین به تنهایی و با دیگران ایجاد کرده اند.

آنها ممکن است دقیقاً همانطور که طراحی شده اند از اسباب بازی‌ها استفاده کنند  مثلا غذاهای پلاستیکی بخورند. یا ممکن است آنها بازی نمادین خلاقانه خود را بسازند ، جعبه ای را به قلعه یا از یک اسباب بازی  به عنوان  یک همبازی  استفاده کنند و با آن صحبت کنند.

کودکان دارای اتیسم به ندرت مهارت‌های بازی نمادین را بدون کمک دریافت می‌کنند. آنها ممکن است از قرار دادن موتور در یک پیست لذت ببرند ، اما بعید است که صحنه هایی را وضع کنند ، جلوه های صوتی ایجاد کنند مگر اینکه به طور فعال آموزش ببینند و تشویق شوند.

حتی هنگامی که کودکان دارای اوتیسم به یک بازی نمادین می‌پردازند ، ممکن است همان سناریوها را بارها و بارها با استفاده از همان کلمات و حتی همان لحن صدا تکرار کنند.

فقدان مهارت‌های ارتباطی اجتماعی

برای موفقیت در تظاهر به بازی و تقلید ، کودکان در حال رشد به طور فعال در جستجوی تعامل و ارتباط هستند و به سرعت می آموزند که چگونه "نیت" افراد دیگر را "بخوانند".

کودکان مبتلا به اتیسم تمایل به خود جذب شدن دارند و تمایل و توانایی کمی برای برقراری ارتباط یا تعامل با همبازی‌ها دارند. همسالان ممکن است این رفتار را آزار دهنده ببینند ("او مرا نادیده می گیرد!") یا ممکن است کودک دارای اتیسم را نادیده بگیرند. در برخی موارد ، کودکان اوتیسم مورد آزار و اذیت ، تحقیر یا شکنجه قرار می‌گیرند.

عدم مهارت توجه مشترک

مهارت توجه مشترک ، مهارت است که ما هنگام حضور در کاری با شخص دیگر از آنها استفاده می‌کنیم. وقتی افراد در یک بازی با هم به اشتراک می‌گذارند ، با هم به یک معما نگاه می‌کنند یا در غیر این صورت فکر می‌کنند و در یک جفت یا گروه کار می‌کنند ، از مهارت‌های توجه مشترک استفاده می‌کنند.

افراد دارای اتیسم اغلب  فاقد مهارت‌های توجه هستند. در حالی که این مهارت‌ها قابل آموزش هستند، اما ممکن است هرگز به تنهایی رشد نکنند.

آموزش مهارت‌های بازی

اگر کمبود مهارت‌های بازی یکی از علائم احتمالی اتیسم است ، آیا می‌توان به کودک دارای اتیسم بازی یاد داد؟ پاسخ ، در بسیاری از موارد ، مثبت است. در حقیقت ، چندین رویکرد درمانی عمدتا بر ایجاد و بازیابی مهارت‌های بازی متمرکز است و والدین (و خواهر و برادرها) می‌توانند نقش فعالی در این روند داشته باشند. 

برای بهبود مهارت‌های کودکان دارای اتیسم، به کلینیک های توانبخشی و متخصصان کاردرمانی و گفتار درمانی مراجعه کنید.منبع